Onze collega Martin Damen houdt zich bezig met klantcommunicatie: het dagelijkse contact met banken, verzekeraars, energieleveranciers, overheden en andere organisaties met wie je wat te regelen hebt. Of zij met jou. Via apps, websites, brieven of balies. En hij verwondert zich. Over diensten, processen en communicatie. Over kastjes en muren, ups en downs. Op bijna dagelijkse basis. Soms is hij opgetogen en blij. Soms ook niet. Zijn stemmingswisselingen deelt hij in een reeks van overpeinzingen. Dit keer over de Belastingdienst.
De jaarlijkse kwelling komt er binnenkort weer aan. En dan heb ik het niet over de vakantiekeuzestress. Of over de voorjaarsschoonmaak. Nee, ik heb het over de belastingaangifte. Ieder jaar kijk ik er weer tegenop. Stel het uit tot het laatste moment. En ieder jaar valt het eigenlijk best mee. Je gaat er een uurtje voor zitten. Haalt wat gegevens op bij je hypotheker, veegt wat pensioenoverzichten bij elkaar en maakt een overzicht van je giften. Gelukkig kan dat allemaal digitaal. Vaak ook via DigiD, soms moet je een nieuw wachtwoord aanmaken omdat je die van vorig jaar vergeten bent of nergens opgeslagen hebt. Ik worstel me er doorheen. En ben achteraf meestal opgelucht dat het weer achter de rug is en ik weer een jaar gevrijwaard ben van deze administratieve rompslomp.
Maar er is één ding dat me echt horendol maakt. Iets waar ik met mijn verstand niet bij kan. Ik doe samen met mijn vrouw aangifte. De Belastingdienst noemt haar mijn ‘fiscale partner’ (als ik in een romantische bui ben, doe ik dat ook wel eens). Het betekent dat je aan het eind van de rit bij je aangifte het eindresultaat moet verdelen tussen jou en je partner. Dat luistert nauw. Je gooit eerst de hele boel bij jezelf. Oh jee, een berg geld betalen. Dan gooi je alles naar je partner. Mooi, geld terug. Maar wat nou als je de helft bij de één en de helft bij de ander doet? Ook geld terug, maar wel minder. Vanaf hier begint de puzzel. En de ellende. Want waar ligt het punt dat je het meeste terugkrijgt? 100 euro meer bij de één dan bij de ander? Euro erbij, euro eraf. Het is een tijdrovend en gekmakend gedoe. En hoe weet je zeker dat je de beste verdeling hebt gevonden? Na een halfuur klooien – dat is bijna net zo lang als ik over de hele aangifte heb gedaan – heb je hopelijk de gunstigste verdeling bereikt. Maar waarom? Waarom moet ik dit doen? Bij de Belastingdienst weten ze natuurlijk allang wat de gunstigste verdeling is. Stel die dan meteen voor. Scheelt een hoop stress (en in mijn geval een berg binnensmondse verwensingen). Kom niet in mijn buurt als ik aangifte aan het doen ben.
Begin dit jaar wilde ik mijn voorlopige aanslag wijzigen. Door de pensioenregeling bij Leene Communicatie had ik gehoord dat ik maandelijks meer kon terugkrijgen. Zo’n voorlopige aanslag wijzigen lijkt verdacht veel op aangifte doen. Ik had er op voorhand dus weinig zin in. Maar met goede hoop op een gunstig resultaat worstelde ik me er doorheen. Weer moest ik mijn wachtwoord voor de hypotheker aanpassen. Dit jaar heb ik ‘m wel goed opgeslagen en bewaard. Dus ik ga ervanuit dat dit de volgende keer nog makkelijker gaat. Maar de grootste meevaller kwam aan het eind: de Belastingdienst had voor ons alvast de gunstigste verdeling gemaakt. Geen geneuzel meer met euro’s heen en weer schuiven tussen mij en mijn lieftallige fiscale partner. Maar gewoon accepteren die hap en verzenden. WAT. FIJN. Huppelend kwam ik achter mijn bureau vandaan. Hoera voor de Belastingdienst. Ze maken het dit jaar echt makkelijker. En – vanwege het bedrag dat ik ga terugkrijgen – vond ik het nog leuk ook. De Belastingdienst krijgt – terecht – een hoop kritiek. Maar ze doen ook dingen goed. Dat mag ook weleens gezegd worden. Bij dezen.
Ook de Belastingdienst is een opdrachtgever van Leene Communicatie. Lees hier de case over de ontwikkeling van een burgerportaal voor transparante communicatie over de Fraude Signalering Voorziening.
