Op 31 december 2015 fietste ik van mijn werk naar huis, in het besef dat mijn volgende werkdag pas weer 2 januari 2017 zou zijn. Tussen beide data: 366 vrij besteedbare dagen. En in die periode kreeg ik veel – vaak dezelfde – vragen over het hoe en waarom van mijn sabbatical. Daarom op deze plek mijn antwoorden op de meest gehoorde vragen uit het afgelopen jaar.
Waarom een sabbatical?
Tja, waarom gaat iemand er een jaar tussenuit? Voor mij gold dat ik daar, na 16 jaar Leene Communicatie, erg veel zin in had. In 2000 en 2008 had ik ook al een pauze ingebouwd, toen van een week of tien. Een jaar is toch echt andere koek. Door een periode echt afstand te nemen van je werk ga je weer fris naar het bekende kijken. En door je in andere omgevingen te begeven – ik heb veel gereisd – doe je veel nieuwe ideeën op. Bij mij werkt het in elk geval zo. Daarnaast: ik zag, najaar 2015, dagelijks de beelden van mensen die op de vlucht waren voor het geweld in hun thuisland, terwijl ik m’n dagen achter een bureau doorbracht. Dat ging knagen, ik wilde de handen uit de mouwen steken in plaats van machteloos toezien. Door een tijd vrijaf te nemen kon dat.
Hoe vulde je je dagen?
Dat ging vrij moeiteloos. Het is wonderlijk hoe de dagen zich snel vullen met de meest uiteenlopende zaken. Eerst ben ik maar eens mijn things-to-do-lijstje gaan opschonen, met tal van uiteenlopende dingen waar eerder niets van kwam. Na een maand of twee was dat lijstje behoorlijk opgeschoond. Daarna ben ik een periode naar het Griekse eiland Leros geweest om te helpen met de opvang van vluchtelingen. En vervolgens heb ik veel gereisd, een serie vrijwilligers geïnterviewd voor het Rode Kruis, geklust in ons huis in Frankrijk, een tweede schuur gebouwd bij ons huis in Gouda, veel gelezen en elke ochtend de puzzel uit dagblad Trouw opgelost.
Heb je je werk gemist?
Eerlijk gezegd niet, er waren genoeg andere zaken die m’n aandacht vroegen. Het was prettig te weten dat de zaken daar, onder aanvoering van Steffart, gewoon én goed doorgingen. De keren dat ik even op kantoor ben binnengestapt zijn op de vingers van een hand te tellen. Als je een jaar niet meedoet, moet je je werk ook echt loslaten. Dat kostte me niet zoveel moeite.
Je hebt 7 landen bezocht, welk land was het meest bijzonder?
Dat is niet te zeggen. Van de Arabische Emiraten tot de VS, van Griekenland tot Gambia en van Turkije tot Marokko: elk land heeft wel iets bijzonders. Wat me wel opviel is dat je, wáár je ook komt, voor het over- overgrote deel heel plezierige mensen ontmoet. Vriendelijk, hulpbereid, grappig, hartelijk. Bijna alle mensen zijn tot het goede geneigd. Dat was wel weer eens prettig te ervaren. Als je afgaat op de berichtgeving in de media krijg je toch een andere indruk.
Heeft het je gebracht wat je ervan verwachtte?
Ik had niet echt een uitgesproken verwachting. Deels was het ook een experiment: hoe zou ik het ervaren om een jaar niet te werken? Het is me heel goed bevallen. Echt een doel had ik niet. Maar gaandeweg, door alle observaties die je doet, krijg je zelf wel weer scherper wat je écht motiveert, welke dingen je belangrijk vindt en waarmee je je meer bezig zou willen houden. Privé en in je werk. Daar probeer ik nu m’n voordeel mee te doen.
Hoe is het om nu weer terug te zijn?
Dat went snel. En het is ook echt prettig om de draad weer op te pakken. Vanwege het hernieuwde contact met collega’s en opdrachtgevers en ook: de mooie klussen waarmee ik aan de slag kon. Ik was wel al m’n wachtwoorden vergeten. Goed teken, denk ik.
